12-07-2010

Daar waren we weer.. Wegens tijdsgebrek en het idee dat een opsomming van een aantal lessen niet echt een spannend verhaal zou worden, heb ik even een tijdje niet geschreven. Maar ondertussen heb ik mijn 1e solo gevlogen, dat is wel een verhaal waard dacht ik. Tevens kan ik tussendoor melden dat ik ook geslaagd ben voor Radio-Telefonie praktijk. Ook weer in de pocket..!

Een paar lessen terug had de instructeur me al voorzichtig laten merken dat de 1e solo er aan ging komen, er natuurlijk erg oplettend, hoe ik daar op reageerde. "Hoe vind je dat.." "Ja, heftig" antwoordde ik, waarna me gelijk bedacht dat ik het helemaal niet zo heftig vond en waarom ik dan toch eigenlijk "heftig" zei. Waarschijnlijk omdat ik niet al te nuchter over wilde komen. Maar zo ervoer ik het wel: gewoon rustig en had er juist erg veel zin in! "Je moet er maar eens een weekend over slapen", hoorde ik aan de andere kant van de tafel, maar zelf zat ik al te dagdromen dat ik al alleen vloog..

2 weken geleden op zaterdag was het dan zover. Na een normale praktijkles, noodstops, noodlandingen, oppakken, neerzetten e.d., kijken of je lekker in je vel zit, geen gekke fouten maakt, kwam de instructeur met een brede grijns op z'n gezicht met de mededeling dat hij ging uitstappen en dat ik maar eens 3 circuitjes alleen moest vliegen. "Prima!". Hij zou blijven wachten aan de rand van het vliegveld met een radio in de hand, mocht ik hem op willen roepen of andersom.

Ik deed m'n normale checks en tilde de heli van de grond. Even een rondje draaien om te zien of er landend of vertrekkend verkeer was, 'de kust is veilig' en opstijgen dan maar! Ik vloog voor mijn idee de circuitjes strakker dan ik ooit gedaan had. Misschien leek het wel zo, maar de instructeur kwam als bevestiging met de mededeling dat hij het heel netjes vond. Mooi zo! Ik wil meer!

Na de 3 circuitjes nog 2 gevlogen, puur omdat de stemming er goed in zat, daarna de heli aan de grond gezet en tijd voor de koffie. Moe maar voldaan hoorde ik een goed commentaar van de ´verslaggever´ aan.

Maar eigenlijk het mooiste kwam nog:
Afgelopen zaterdag, ik ging naar Lelystad met het idee dat ik weer een normale les van Rob zou krijgen, maar integendeel. Tijdens de briefing kwam Rob met zijn idee, dat als de les goed ging, ik maar eens met de kaart alleen op pad moest, een rondje Flevoland zou wel leuk zijn. Totaal niet verwacht, maar dat leek me een goed plan! Kom maar op! Na de les stapte hij weer uit. "Volg de randmeren maar, dan komt het wel goed. Bij Lelystad zit 1 natuurgebied, even om denken om daar omheen te vliegen". "Klinkt goed", dacht ik, "maar nu nog doen..". Toen Rob uitstapte, weer de normale checks gedaan, en hup, opstijgen met die hap. 2 circuitjes gevlogen volgens afspraak, daarna de wijde wereld in!

Ik vloog richting Harderwijk, met beide tanks boordevol, ik kon alle kanten op.. Dit is pas vrijheid! Zelf je ding bepalen met die speelbal in de lucht..! Weer kwam die onvermijdelijke grijns opzetten.. Je zou er kramp van in je kaken krijgen.

Toen ik richting Harderwijk ging, en eigenlijk het rondje moest gaan starten wat Rob voorgesteld had, dacht ik, hallo, ik fladder gewoon richting huis, daar de boel verkennen, bij familie over fladderen, dat leek me veel leuker dan de polder rond! Zo gezegd, zo gedaan. Pretpark Walibi overgestoken, en direct kwam het huis weer in vizier. Pa en Ma stonden al weer in het gazon te gebaren dat ik moest landen (of was het zwaaien..?) Toen richting Doornspijk, het plaatsje waar ik woon. Raar gezicht om dat van bovenaf te zien, maar erg leuk. Van vrienden wist ik dat ze gingen zwemmen, de straatnaam had ik alleen gehoord van ze, die ik normaal met de auto wel weet te vinden. Maar van bovenaf ziet er het wel wat anders uit. Dus maar gewoon de weg gevolgd vanaf ons huis, alsof ik in de auto reed. Zo kwam ik bij de bewuste weg uit waar ze ergens lagen te pootje baden.. Ik meende ze te zien, ze liepen net weg bij het zwembad om onder de bomen te verdwijnen. Helaas waren er meer bomen dan zwembaden, dus een 2e keer lager overvliegen om te kijken of hun het waren, zat er niet in. Wel het lager overvliegen, maar ik vond ze niet meer. Ai.. Dan maar koers richting huize zwager en zus. Eens kijken of die thuis zijn. 2 rondjes om gedraaid, maar geen teken van leven. Dan m'n andere zwager en zus eens proberen, wie weet hebben die 'de koffie warm'. Ook daar waren ze ondergedoken leek het wel, voor de gehaktmolen waar ik in naderde. Meende even dat de zus van m'n zwager stond te zwaaien, maar toen ging ik al weer richting bebouwde kom. Opletten, nu weer naar de 1000 ft. Anders krijg je boze gezichten vanaf de grond. Alhoewel het me machtig gaaf lijkt om eens laag over te scheren..! "M'n broer", dacht ik, die zit vast op het terras. Helaas vond Cafe Halfweg het nodig om parasols te plaatsen op het terras, ik kon niet zien of er wat onder zat! Die dingen hebben dus ook z'n nadelen, nooit gedacht.. ;-) De Goorkolk, de badplaats van Doornspijk, zocht ook menig Doornspijker verkoeling en rust, en zal waarschijnlijk geïrriteerd omhoog gekeken hebben, toen ik overvloog. "Sorry, ik geniet nu even, ik ben zo weg..".

Toen ik het idee had dat ik Doornspijk wel gezien had, even naar de haven van Elburg gevlogen, ook hier weer herinneringen opgehaald, menig uurtje varen hier doorgebracht.. 'Zonnebril op, borrelnootjes, chips en bier bij de hand, radiootje aan, met vrienden richting het eiland om daar verder te 'bakken' in de zon.. Heerlijke ontspannen tijd was dat. Gaat zeker weer komen!

Ondertussen merkte ik dat ik wel wat zere voeten kreeg, ik had geen benul van tijd, maar gokte dat ik al wel een 3 kwartier onderweg was. Ik wilde de tijd ook niet in de gaten houden, de brandstofmeter en m'n lichamelijke conditie vertelden me de meest waardevolle informatie om door te gaan of niet. Het weer was prachtig op dat moment, terwijl er regen/hagel/onweer/windstoten op komst waren, die op dat moment België onveilig maakte, en Nederland opzochten.

Met het gegeven in m'n hoofd dat het nog wel een kwartier terug vliegen was naar het veld, en misschien nog wel een kleine speurtocht werd, besloot ik na een rondje boven partyhotel 't Haasje in Kampen, de terugtocht te beginnen. Bijna het einde van de, voor mij, eerste echte vrijheid-solo-vlucht. Iets om nooit weer te vergeten.. Net voor m'n verjaardag.. Net voor de WK-finale 2010.. Precies in de week dat de Belastingsdienst me een leuke zak geld terug geeft.. Reden des te meer de dag af sluiten op het terras met de parasollen, met de vrienden die terug kwamen van het zwembad. Proost!

"Was jij dat die overvloog..?" "Ja..."
"Geloof ik niet.."
"Alleen..?"
...
"Vertel hoe het zwembad er uit zag.." "Rechthoekig, aan de voorkant een brede trap, jullie liepen rechts, huis stond aan de andere kant van het bad, 1 liep met een luchtbed..."
...
"Verrek, het klopt ook nog..."

Verbaasde gezichten verschenen.. Tja, over een paar maand mogen jullie zelf de parasollen van bovenaf bekijken!

Tot de volgende vlucht, ik 'vlucht' er even tussenuit..