13-11-2010

Als eerste mijn excuses dat ik zo laat deze blog plaats, exact een maand geleden had ik mijn praktijkexamen voor het PPL brevet. Reden is simpelweg dat ik er niet echt de tijd voor nam om hem te schrijven, het video editen wat ik ontdekt heb, is toch leuker. Tevens heb ik erg drukke werkweken achter de rug, met savonds nog cursussen, dan vulde ik de schaarse vrije tijd toch net even anders in ;-) Maar nu heb ik echt een ontspan-avond voor mezelf gepland, daar hoort dit ook bij, want ik wil geen afgeraffelde blog afleveren.

Het examen stond gepland op een vrijdagmiddag 15 oktober, en tevens hadden de examinator en de instructeur de zaterdagmorgen ook vrijgehouden, mocht het weer op vrijdag roet in het eten gooien. De weken voor het examen werd ik opnieuw platgegooid met theorie, gelukkig sleepte de instructeur me daar doorheen. De week voor het examen had ik daarom ook geheel vrijgenomen van het werk, om zo goed mogelijk voorbereid te zijn.

Vrijdagmorgen ging ik samen met Rob eerst een les doen, de laatste les voor het examen. Het weer was op dat moment goed, wetende dat de voorspelling was dat het in de middag zou gaan regenen.. Die laatste les ging goed, alles ging me erg soepel af. Tevreden naar binnen voor de bak koffie, en naar het theorielokaal, waar de examinator om 15:00hr zou zijn. Iets over 3 kwam hij binnenlopen, een ouwe rot in het vak leek hij me, al richting de vut-leeftijd en kwam erg ontspannen over. Aan elkaar voorgesteld, en als eerste kwam het weer ter sprake.. Nee, waarschijnlijk wordt het niets vanmiddag.. $%&@!)*# dacht ik, wanneer dan?? Afgesproken werd, om eerst de theorie door te nemen, dan zat dat er in ieder geval op, daarna een circuitje te vliegen en dan te bepalen of de rit doorging of niet. Zo gezegd, zo gedaan.

Nadat we de theorie doorgelopen hadden, en ik uitleg gegeven had waarom ik iets waar gepland had, (route naar Duitsland moest ik plannen), liepen we naar buiten waar de heli in de druipende regen stond te wachten. Hij zag eruit, alsof hij het liefst naar binnen wilde. Maar helaas voor hem, stapten we in, en begon ik aan de start-up procedure. Ondanks het weer, voelde dit veel beter dan allemaal theorievragen op je afgevuurd te krijgen. Hehe, heerlijk weer zitten in de heli, mij kan niks meer gebeuren. Het voelde meer dat de examinator als passagier meeging, dan dat hij mij een examen afnam. Iets in mijn achterhoofd hield me gelukkig bij de realiteit, en herinnerde mij eraan dat hij die dag toch wel bepaald of je slaagt of niet..

Aan de ene kant voelde het heerlijk onspannen, weer vliegen, aan de andere kant een kleine gezonde spanning: Wat vind hij ervan? We vertrokken voor een circuitje waarna hij aangaf dat we onze rit konden vervolgen, hij zag het wel zitten ondanks het slechte weer. Tja, ook dan moet je kunnen vliegen was de opmerking. Tuurlijk, dacht ik, maar als ik alleen moest vliegen, was ik niet gegaan met zulk weer. De wolkenbasis varieerde van 500ft tot 1000ft, en het regende behoorlijk. Een weerbeeld wat ik nog niet eerder zo slecht gehad had met het vliegen.. Daarom ik was ik behoorlijk met het weer bezig, waar zit de wolkenbasis, waar zit ander vliegverkeer, goed luisteren op de radio, en doordat ik lager vlieg, zocht ik naar open velden voor een eventuele autorotatie. Kortom, de workload was een stuk hoger dan normaal. Vanaf Zeewolde ging ik richting Barneveld, en daar in de buurt aangekomen gaf hij aan dat hij het wel prima vond, hij wilde naar Hilversum. Aan de hand van de kaart moest ik hem dan vertellen welke koers we dan moesten gaan vliegen, tijdsduur en of er genoeg brandstof voor was. Alles was prima en we vervolgden onze weg over de snelweg A1 richting Amersfoort. Tijdens het vliegen werd er weinig gepraat. Af en toe hoorde ik hem een deuntje fluiten door de intercom, wat er waarschijnlijk op leek dat hij wel tevreden was. Waar vliegen we nu? Bijna bij Amersfoort. Oke. En stil was het weer. Beiden genoten we van het vliegen, ondanks het weer. Ook dat weer is mooi, het was een spelletje waar we mee bezig waren. Het weer, de heli en wij, alleen dat type weer was gevaarlijker, of beter gezegd, uitdagender.

In de buurt van Hilversum vond hij het opnieuw prima, en wilde terug naar Lelystad. Op het vliegveld aangekomen, wilde hij nog wat verschillende autorotaties van me zien, op een helling landen, landen terwijl je je staartrotor niet kunt gebruiken, en nog wat andere oefeningen. Leuk was wel, de EFATO. Oftewel, een motoruitval terwijl je net vertrekt. Daar hij bij de andere autorotaties vooraf aankondigde wat hij wilde zien, zei hij dat bij deze keer niet: En we gaan weer vertrekken, hoorde ik, een normal take off. Plotseling drukte hij de collective volop naar beneden, waarna ik onmiddelijk de autorotatie inzette. Vanuit mijn ooghoeken zag ik, dat hij me aankeek, en redelijk droog hoorde ik in mijn headset: Oh, ik wilde je laten schrikken.. Helaas makker, dan moet je van betere huize komen en ik bracht de heli met de breedste grijns van die dag, naar de grond.

We gingen richting hangar, en toen de rotor nagenoeg tot stilstand was gekomen, gaf hij me de hand. Gefeliciteerd, hoorde ik hem zeggen, ik heb weinig aandachtspunten. Oke, zei ik, dank je. Maar het drong nog niet echt door dat ik die helikopter gewoon zelf mag besturen, mensen mee mag nemen, de wijde wereld in.. Nee, dat kwam later pas. Tjonge, ik ben helikopter piloot.. Een nog een keer extra krabben achter de oren, deed me dat meer en meer beseffen.. Dit was toch mijn droom? I did it!

Maaaaaaaaar, we zijn er nog lang niet. Nu heb ik wel mijn prive brevet, maar nu het commerciële gedeelte van de opleiding. Iets waar ik ook weer naar uit zie, laat maar komen die handel!

Update: De vergunning om thuis te mogen landen is ook binnen! Dit houdt in dat ik maximaal 12x per jaar thuis mag landen. En opstijgen uiteraard.. ;-) Je ziet het, het wordt al leuker..