Fuel-to-Noise converter
17:52
20-01-2012
Terwijl ik in vlagen de film Vertical Limit voorbij zie flitsen op een bekend tv kanaal, borrelt het in mijn bovenkamer: 'Ja, daar heb ik ook mee te maken' en 'Ja, ook aan vliegen zitten risico's.' Het brengt me tot de inspiratie om het volgende verhaal van mijn profcheck uit mijn mouw te schudden.
Vorige week zaterdag stond mijn profcheck op de planning. Voor helikopters moet je eens per jaar een praktijkexamen afleggen. Oftewel: Kijken, zoals de instructeur het noemt, 'of je nog op de mensheid losgelaten mag worden'. Ik vind het wel grappig verwoord eerlijk gezegd. Je moet er ook op rekenen dat je pas echt begint met leren nadat je je prive brevet voor de vliegerij haalt, net zo goed als na het halen van je rijbewijs. Je kent de basis, kunt redelijk noodlandingen maken, in ieder geval dat je het hoogstwaarschijnlijk levend vanaf brengt en je kent de regels aardig. "Kom, we geven die persoon een prive brevet." Pas dan ga je echt leren. Je komt alleen voor kleine en grote beslissingen te staan. Waar eerst de instructeur naast je zat, als grote hulp in nood, zit nu niemand, of een passagier die misschien alleen van koken het fijne weet..
Die zaterdag moest ik mezelf ook weer bewijzen. Er stond een pittige wind, ruim 40 km/h. Ik had al een tijdje niet gevlogen, aangezien ik de laatste tijd alleen maar met de neus in de boeken zit. 'Wat is een helikopter ook al weer?' vroeg ik aan de instructeur als geintje. 'Een fuel-to-noise converter' was het antwoord. Jep, we kregen allebei weer zin in vliegen.
Na het loskomen van de grond voelde het weer heerlijk, niet te beschrijven. Ik zat weer met een smile op mijn gezicht: Dit is mijn ding, mijn speeltje die met respect behandeld wil worden. We taxien bij de hangar vandaan, richting de helispot, en terwijl ik de bocht inzet merk ik hoe de wind ons probeert beet te nemen. 'Nee, luisteren zul je! Ik ben de baas.' De wind geeft toe en probeert het de eerste 10 meter niet weer om daarna weer toe te slaan. Een constant spel waar je als vlieger steeds mee te maken hebt. Het weer. Respecteer die ook.
We stegen op en ik werd benieuwd naar wat de instructeur van me verlangde. 'Richting Zeewolde', was het antwoord. Nog voor we daar aankwamen, moest ik bepaalde procedures laten zien: Normale bochten, steile bochten (nee, je valt er niet van opzij uit), wat doe je als dit lampje brandt, wat als er rook in je cockpit is, stilhangen in de lucht op hoogte en eens kijken hoe snel je door de wind meegevoerd wordt. Terwijl we daar stilhangen scheert er een sportvliegtuigje voorbij. 'Ja, stilhangen kunnen jullie niet he'..
Het mooiste moest nog komen: autorotations, stuck pedals en slope landings. 'Sorry..?' Hoor ik je denken. Kort uitgelegd, autorotation is een noodlanding met een heli. Bij stuck pedals, zoals het al zegt, werken je pedalen niet meer. Een slope landing is een landing op een schuine helling. Dat laatste lijkt eenvoudig, maar ik kan je vertellen dat toen ik dat de eerste keer te zien kreeg en het daarna zelf moest doen, ik het idee kreeg dat ik opnieuw vliegen aan het leren was. Dat vraagt behendigheid! Daarom is het juist leuk. 'Nu proberen we een slope landing met tailwind', hoor ik naast me. Hmm, zal heftig worden dacht ik. De heli reageert namelijk het fijnst met headwind, pal van voren. Eigenlijk is een helikopter net een windhaan. Als je dan de wind van achteren hebt, ruim 40km/h, en een behendigheidslanding moet uitvoeren, dan is dat een uitdaging, maar dat verliep heel goed.
'Oke, we gaan terug naar het hok', maar ik dacht daar anders over. 'Ik wil nog een stuck pedals doen, en een quickstop met headwind en 1 met tailwind'. De instructeur moest grinniken. Jep, ik heb er zin in! Totaal hadden we nog geen uur gevlogen, maar het zat er helaas weer op. Nu 'moet' ik weer een paar maanden wachten.. Wachten?? Ja..
Eind februari hoop ik weer vier theorie examens te doen en nog eentje in maart. Daar gaat veel vrije tijd in zitten en heeft nu even prioriteit. November 2011 4 ATPL examens afgerond met een gemiddelde score van 97,5%. Erg blij mee zul je begrijpen. Loont het dus toch om driftig in de boeken te neuzen. Moet wel eerlijk bekennen dat ik blij zal zijn als ik van deze theorie af ben, het is wel erg veel! Maar ja, je weet waar je het voor doet..
Vanaf begin april tot diep in het najaar hoop ik bijna 150 uur te vliegen voor het resterende gedeelte van de opleiding. Ik hoop dan ook meer tijd te hebben om weer video's in elkaar te knutselen, te zien op mijn huidige YT-kanaal. Dus veel mooie belevenissen en dus (blog)verhalen in het vooruitzicht! O.a. voorbereidingen vinden plaats op dit moment, om te gaan vliegen in Amerika, om daar een external load cursus en solo uren te vliegen. In Nederland een examen op een grotere heli, om daar ook rondvluchten mee te mogen doen. Het laatste gedeelte van de opleiding in het najaar, zal naar alle waarschijnlijkheid in Denemarken worden, maar dat is nog niet definitief vastgelegd. Kortom, er zitten genoeg bezigheden in het vooruitzicht!
'SWICHTING OFF'
Terwijl ik in vlagen de film Vertical Limit voorbij zie flitsen op een bekend tv kanaal, borrelt het in mijn bovenkamer: 'Ja, daar heb ik ook mee te maken' en 'Ja, ook aan vliegen zitten risico's.' Het brengt me tot de inspiratie om het volgende verhaal van mijn profcheck uit mijn mouw te schudden.
Vorige week zaterdag stond mijn profcheck op de planning. Voor helikopters moet je eens per jaar een praktijkexamen afleggen. Oftewel: Kijken, zoals de instructeur het noemt, 'of je nog op de mensheid losgelaten mag worden'. Ik vind het wel grappig verwoord eerlijk gezegd. Je moet er ook op rekenen dat je pas echt begint met leren nadat je je prive brevet voor de vliegerij haalt, net zo goed als na het halen van je rijbewijs. Je kent de basis, kunt redelijk noodlandingen maken, in ieder geval dat je het hoogstwaarschijnlijk levend vanaf brengt en je kent de regels aardig. "Kom, we geven die persoon een prive brevet." Pas dan ga je echt leren. Je komt alleen voor kleine en grote beslissingen te staan. Waar eerst de instructeur naast je zat, als grote hulp in nood, zit nu niemand, of een passagier die misschien alleen van koken het fijne weet..
Die zaterdag moest ik mezelf ook weer bewijzen. Er stond een pittige wind, ruim 40 km/h. Ik had al een tijdje niet gevlogen, aangezien ik de laatste tijd alleen maar met de neus in de boeken zit. 'Wat is een helikopter ook al weer?' vroeg ik aan de instructeur als geintje. 'Een fuel-to-noise converter' was het antwoord. Jep, we kregen allebei weer zin in vliegen.
Na het loskomen van de grond voelde het weer heerlijk, niet te beschrijven. Ik zat weer met een smile op mijn gezicht: Dit is mijn ding, mijn speeltje die met respect behandeld wil worden. We taxien bij de hangar vandaan, richting de helispot, en terwijl ik de bocht inzet merk ik hoe de wind ons probeert beet te nemen. 'Nee, luisteren zul je! Ik ben de baas.' De wind geeft toe en probeert het de eerste 10 meter niet weer om daarna weer toe te slaan. Een constant spel waar je als vlieger steeds mee te maken hebt. Het weer. Respecteer die ook.
We stegen op en ik werd benieuwd naar wat de instructeur van me verlangde. 'Richting Zeewolde', was het antwoord. Nog voor we daar aankwamen, moest ik bepaalde procedures laten zien: Normale bochten, steile bochten (nee, je valt er niet van opzij uit), wat doe je als dit lampje brandt, wat als er rook in je cockpit is, stilhangen in de lucht op hoogte en eens kijken hoe snel je door de wind meegevoerd wordt. Terwijl we daar stilhangen scheert er een sportvliegtuigje voorbij. 'Ja, stilhangen kunnen jullie niet he'..
Het mooiste moest nog komen: autorotations, stuck pedals en slope landings. 'Sorry..?' Hoor ik je denken. Kort uitgelegd, autorotation is een noodlanding met een heli. Bij stuck pedals, zoals het al zegt, werken je pedalen niet meer. Een slope landing is een landing op een schuine helling. Dat laatste lijkt eenvoudig, maar ik kan je vertellen dat toen ik dat de eerste keer te zien kreeg en het daarna zelf moest doen, ik het idee kreeg dat ik opnieuw vliegen aan het leren was. Dat vraagt behendigheid! Daarom is het juist leuk. 'Nu proberen we een slope landing met tailwind', hoor ik naast me. Hmm, zal heftig worden dacht ik. De heli reageert namelijk het fijnst met headwind, pal van voren. Eigenlijk is een helikopter net een windhaan. Als je dan de wind van achteren hebt, ruim 40km/h, en een behendigheidslanding moet uitvoeren, dan is dat een uitdaging, maar dat verliep heel goed.
'Oke, we gaan terug naar het hok', maar ik dacht daar anders over. 'Ik wil nog een stuck pedals doen, en een quickstop met headwind en 1 met tailwind'. De instructeur moest grinniken. Jep, ik heb er zin in! Totaal hadden we nog geen uur gevlogen, maar het zat er helaas weer op. Nu 'moet' ik weer een paar maanden wachten.. Wachten?? Ja..
Eind februari hoop ik weer vier theorie examens te doen en nog eentje in maart. Daar gaat veel vrije tijd in zitten en heeft nu even prioriteit. November 2011 4 ATPL examens afgerond met een gemiddelde score van 97,5%. Erg blij mee zul je begrijpen. Loont het dus toch om driftig in de boeken te neuzen. Moet wel eerlijk bekennen dat ik blij zal zijn als ik van deze theorie af ben, het is wel erg veel! Maar ja, je weet waar je het voor doet..
Vanaf begin april tot diep in het najaar hoop ik bijna 150 uur te vliegen voor het resterende gedeelte van de opleiding. Ik hoop dan ook meer tijd te hebben om weer video's in elkaar te knutselen, te zien op mijn huidige YT-kanaal. Dus veel mooie belevenissen en dus (blog)verhalen in het vooruitzicht! O.a. voorbereidingen vinden plaats op dit moment, om te gaan vliegen in Amerika, om daar een external load cursus en solo uren te vliegen. In Nederland een examen op een grotere heli, om daar ook rondvluchten mee te mogen doen. Het laatste gedeelte van de opleiding in het najaar, zal naar alle waarschijnlijkheid in Denemarken worden, maar dat is nog niet definitief vastgelegd. Kortom, er zitten genoeg bezigheden in het vooruitzicht!
'SWICHTING OFF'
